Indie Rock & Stuff

Marquee Moon · Wysłany: Pią 1:24, 30 Mar 2007 Temat postu:

Darkness to mój numer dwa. Ale wrzuciłabym go do sekwencji z Do or Die, bo po dosyć dynamicznym The Sound... w Darkness jest wyraźne zwolnienie tempa, a potem tę bębny (bongosy? swoją drogą trochę talkinheadsowe) z Do... tak fajnie znowu nakręcają tempo. Później jest niestety, słaby moim zdaniem moment - Get Carter - nic nie wnosi i trochę rozbija płytę. Chociaż może inne wrażenie było, jeśli słuchało się tego z winyla, z podziałem na stronę A i B?
Ach, i jest jeszcze jeden kiepski element płyty. Okładka. Shocked

Widziałaś jakieś klipy/występy live? Fryzura Philipa Oakeya robi wrażenie...

A Ultravox to aż chyba wątek założę, ale to już nie teraz, bo się zmywam zaraz.

matinee · Wysłany: Pią 11:56, 30 Mar 2007 Temat postu:

Właśnie nie mogę rozkminić po co Get Carter zostało umieszczone na płycie, ani nie dzieli jej na pół, ani nie wpasowuje się specjalnie w stylistykę utworów sąsiadujących. Słuchając, nawet wiele się nie zastanawiając, przerzucam od razu na I Am The Law Wink

Okładka może straszyć, nie da się ukryć.

Widziałam video do Don't..., ale tam miał w miarę normalne włosy, tylko makijaż tragiczny:]
Teraz oglądam Do or die w wersji live i tutaj już fryzura przyciąga wzrok, wymyślna, warkoczyki (?) i w ogóle.
Dlaczego wtedy było aż tak modne malowanie się wśród męskiej części wykonawców? Straszne.

Marquee Moon · Wysłany: Pią 23:52, 30 Mar 2007 Temat postu:

W sumie to nawet nie zdążam tego przełączać, bo to trwa tylko minutę. Sprawdziłam - na winylu Get Carter było pierwszym utworem strony B. Nadal nie rozumiem koncepcji... Gdyby chociaż zamykało stronę A, to może miałoby to sens. Hmm.

Ach, na Don't to już był prawie normalny. Wink

Za to ta asymetria w tym klipie jest conajmniej intrygująca. Wink

http://youtube.com/watch?v=m3fe14TcC5I

Marquee Moon · Wysłany: Sob 18:16, 31 Mar 2007 Temat postu:

Już wiem, skąd się wzięły te makijaże.

W 1978 niejaki Steve Strange, Rusty Egan i Chris Sullivan założyli w zachodnim Londynie lokal Billy’s Club. Chcieli stanowić alternatywę dla anarchizującej kultury punk rockowej. Puszczali muzykę Davida Bowiego, Roxy Music, Kraftwerka, Neu!. Aby uniknąć przypadkowej publiczności, imprezy organizowano we wtorki i szybko zyskały one przydomek ‘Bowie Night’. Fascynacja glam rockiem zaowocowała specyficznym wizerunkiem bywalców klubu (obok klasy robotniczej przychodziły tam wszelkiej maści freaki – plastycy, projektanci mody itp.) – makijaże, połyskujące ciuchy itp.

Wkrótce Billy’s Club nie był już w stanie pomieścić ludzi i przeniesiono lokal w inne miejsce. Nowy klub nazwano Blitz. Strange zakumplował się z Midgem Ure, późniejszym frontmanem Ultravox, i stworzyli kapelę Visage (grali w niej także goście z Magazine). Równolegle coraz większą popularność zdobywali Gary Numan, Human League, Ultravox jeszcze z Johnem Foxxem. I tak narodziło się New Romantic, a Steve’a Strange’a uznano za ojca chrzestnego ruchu. Very Happy

matinee

Marquee Moon

Wiesz co, ja nie wiem, czy ten typ asymetrycznego cięcia włosów nie stał się jakąś sztandarową wręcz fryzurą gejowską w UK. Już sporo razy spotkałam się z takim właśnie stereotypowym i przerysowanym wyobrażeniem geja w różnych filmach czy brytyjskich sitcomach, a ostatnio eksloatują ten motyw w Little Britain - asystent premiera ma coś podobnego na głowie. Razz

matinee

Phi! Nadal podoba mi się taka fryzura, szkoda, że nie mam odpowiednio do niej przyklapniętych włosów.
A ze stereotypami należałoby walczyć, a nie je powielać:]

Zgroza, wyglądają jak Wham!, zresztą nie wiem kto był wcześniej, ale tragiczność ich image'u jest bezsprzeczna Laughing

Uh, znalazłam na tej stronie horror mojego dzieciństwa - Boy George:p

A fuj, ale... alfons! Wink

Marquee Moon

Mnie się też w sumie podoba. Zresztą lubię wszelkie odchyły od normy, nawet jeśli bywają przesadnie kiczowate czy wręcz żenujące.
Ej, ale moje wypowiedzi nie brzmią chyba homofobicznie? Bo tak się zaczęłam zastanawiać. Ja lubię gejów, chociaż musze przyznać, że jestem nieco roczarowana - ci, których poznałam, nie byli tak odjechani, jak sobie ich wyobrażałam. W tym przypadku rozbicie stereotypu mi się nie spodobało. Wink

Strange w sumie na tym zdjęciu tak trochę przypomina Boya Georga. Razz

Ej, nie gadaj, nie lubisz do you really want to hurt me albo karma chameleon? Laughing

Kiedyś widziałam Boya George'a w jakimś programie bez tego całego makijażu itp. i prawie go nie poznałam. A na słynnym zdjęciu, na którym Boy George w ramach resocjalizacji zamiata ulice to już w ogóle dla mnie nie do rozpoznania.

matinee

Nie, nie brzmią Wink

Tylko zauważyłam, że jeśli w TV wspomina się o gejach, zawsze powraca ten stereotypowy, mówiący piszczącym głosem chłopaczek, który manewruje zbyt często rączkami w kobiecy sposób. Aha, i wywraca oczami.
I to jest już denerwujące:]

No lubię, alę będąc dzieckiem myślałam, że to śpiewa jakaś pani, a później zobaczyłam w TV ten teledysk do Do You Really... i przeżyłam szok i dramat bo to jednak był pan, ale wyglądający nieteges. I się go bałam Laughing

Widziałam chyba ostatnio jakiś program w którym się wypowiadał, bez makijażu i w normalnej fryzurze, tylko oczy i usta przypominały potwora z dzieciństwa;)

Marquee Moon

matinee

Dlaczego?! Dlaczego miał na celu wzbudzanie strachu? Przeciez to niehumanitarne:p

Bez dwóch zdań lepsza. Nie mogę nawet powiedzieć żeby podobał mi się jego wokal, zwłaszcza gdy porówna się go do wokalu Antonego, który zawsze tak jakoś wzrusza (?).

Pamiętam tę piosenkę z radia. Musiał być hit. Ale zbyt diskopolowo mi to brzmi, więc pozostanę na razie tylko przy poznawaniu Human League:]

A moda to wiadomo, wesołe lata 90te, zbyt niebieskie dżinsy i żałosne kurteczki to ten czas, nie? Wink

Marquee Moon

No wiesz – po pierwsze wzbudzenie szoku. Szok przeradza się się w niezrozumienie, niezrozumienie w niepokój, a od niepokoju już tylko krok do strachu. Aby oswoić strach, musisz zmierzyć się jeszcze raz ze źródłem lęku i próbować go zrozumieć – i to jest idea wyższa. Ale żeby to uczynić, kupujesz płytę Boya Georga, nakręcasz tym samym interes i to jest już showbiznes. Very Happy

Ach, jeśli zaczyna się cokolwiek porównywać do głosu Antony’ego, to musi to wypaść blado. Antony jest zjawiskowy i poruszający, taki wręcz odrealniony.
A głos George’a w sumie też mi się podoba, chociaż słychać, że to już nie ta lata, nie ta forma wokalna – ale nie to jest chyba tutaj najważniejsze, a kontekst raczej, magia tego duetu.

Też mi się to z radiem kojarzy, takie Radio Pogoda Złote Przeboje. Jak ściagałam przez emule jakieś piosenki HL luzem, to właśnie Together też mi się ściągnęło. Ktoś podpisał, że to Human League i w sumie nie wzbudziło to moich wątpliwości, dopiero potem zorientowałam się, że to Oakey solo. Trudno powiedzieć czy to jeszcze kicz kontrolowany czy już nie. To niby jest z 1984 roku, ale do nas wszystko przychodzi z opóźnieniem i też bym ten image łączyła z ekspansją disco polo na początku l. 90.

W ogóle ta piosenka pochodzi ze ścieżki dźwiękowej do Electric Dreams – cały soundtrack jest taki synthpopowo-dyskotekowy. Na klipie pojawiają się przebitki z filmu i główny bohater uderzająco przypomina postać wykreowaną przez Byrne’a w teledysku do Once In a lifetime.

matinee

Wow, ależ analityczne podejście miał/ma ten człowiek! Laughing

Dobra. Ale nie udało się mu, tzn. nie kupiłam, i nigdy pewnie nie kupię, jego płyty. Biznes plan zastał rozwalony na łopatki. Straszna myśl przyszła mi w tym momencie do głowy - może to przeze mnie jego kariera nie potoczyła się płynnie, a legenda o Boy Georgu nie stała się ponadczasowa? Ok. Zbyt duże zasługi chciałabym sobie przypisać:p

Ekhm, będzie kolokwialnie, bo jakby powiedział prof. z filozofii: 'dwa pedały i Eros - czysta magia' Rolling Eyes

O, z 1984r.! Polska nawet w sprowadzaniu kiczu była opóźniona. Bez większego zastanowienia się, przypisałabym to do poczatku lat 90tych, mając w pamięci pooglądane kiedyś tam polskie filmy z tego okresu. One wręcz emanowały stylem tego teledysku.

Marquee Moon

matinee

No dobra:p
Ale! - nie każdy np. wie, że on to on. Długo nie znałam jego zabójczo oryginalnej ksywki. I nie wiedziałabym o kim mowa, gdyby ktoś rzucił hasło '(...) i Boy George - to były czasy!' Laughing