Indie Rock & Stuff

Marquee Moon

Dawno, dawno temu z bezkresnej otchłani New Romantic wyłoniło się Talk Talk. Nikt nie mógł wtedy przewidzieć, że ten zespół, złośliwie nazywany przez dziennikarzy Duran Duran dla ubogich, 10 lat później zostanie uznany za jedną z najbardziej zaskakujących i niezwykłych ewolucji w historii muzyki rozrywkowej. Stawianie ich obok transformacji The Beatles nie będzie nadużyciem.

Po dosyć dyskotekowym The Party's Over każda następna płyta Talk Talk odsłaniała drzemiącą w Marku Hollisie skłonność do eksperymentowania. Przełomem było bez wątpienia The Colour of Spring - pełne zadumy, nastrojowości i melancholii. Arcydzieło muzyki pop w każdym calu. Na Spirit Of Eden Talk Talk kazali czekać dwa lata, skrzętnie ukrywając przed EMI materiał na nową płytę. Owiany tajemnicą album musiał zaskoczyć każdego, kto kiedykolwiek słyszał chociażby jeden utwór kapeli. Spirit of Eden było wyciszone, jazzujące i klasycyzujące. Niesamowite. To oni są ojcami chrzestnymi post-rocka.

Na Stylusie pojawiła się niegdyś recenzja Spirit of Eden:

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

Znam tylko właśnie owe Spirit of Eden. Przepiękne. Swoją drogą, tę płytę można nabyć w każdym większym sklepie muzycznym za,, 20 zł Smile

Piotr

jeden z najbardziej ambitnych zespołów lat 80
i co lepsze nadal ambitny chociaż że nie istnieje . Ale choćby taki Paul Webb pod pseudonim Rustin Man nagrał przepiękny album z Beth Gibbons. A Mark Hollis prócz nagrania jednego solowego albumu współpracował także z Unkle czy Anja Garbarek

Ale najważniejszy okres dla Talk Talk to na pewno był wtedy gdy nagrali Ok The Colour of Spring. Później były tylko same genialne płyty.

Po za tym od kilku lat zawsze na przełomie kończącej się zimy a nadchodzącej wiosny puszczam piosenkę Life's what you make it - niezwykle oddaje klimat tego co mnie wtedy otacza . Talk Talk w tym byli mistrzami , posiadali tą muzyczną wrażliwość której jakoś brakuje obecnie w muzyce

Cadio

heh, jedyną płytą w życiu, którą wygrałem (całkowicie 'z dupy') jest "Colour of spring"

matinee

Zaopatrzyłam się w dyskografię, ale jak na razie przesłuchałam 3 płyty z 5.
The Party's Over najbardziej mi pasuje, doskonale wpisuje się w to, czego ostatnio najchętniej słucham:)
Do It's My Life nie chce mi się nawet wracać, żeby przesłuchać po raz kolejny.
A Spirit Of Eden musi chyba poczekać na docenienie, skoro piszecie, że taka dobra, a ja tego nie mogłam dostrzec uważnie się wsłuchując Rolling Eyes

Marquee Moon

Za dwie dychy właśnie zaopatrzyłam się w The Colour of Spring, a teraz jak mi wpadnie parę groszy to zamierzam sprawić sobie w końcu Spirit of Eden. W ogóle sporo rzeczy widziałam w Saturnie za 20 zł, m. in Viennę Ultravox, więc warto się porozglądać. Tyle powinny kosztować wszystkie płyty.

Marquee Moon

Mało kto wie, że Mark Hollis zanim stanął na czele sztandarowej grupy new romantic, był punkowcem. Przyznam, że dowiedziałam się o tym dopiero niedawno, chociaż chyba nie jestem w szoku. Uzależnienie Hollisa od heroiny mogło już sugerować, że mamy do czynienia z nietypowym przedstawicielem nurtu. Każdy rasowy noworomantyk wciągał przecież kokainę. Wink

Załączam utwór Talk Talk w pierwotnej, punk rockowej wersji:
[link widoczny dla zalogowanych]

Taka tylko ciekawostka, ale można zaszpanować, bo to wiedza ezoteryczna. Cool

konrad

to jedna z najlepszych rzeczy jakie mam na półce z muzyką
Najlepsza płyta: Laughing Stock, super jest też solowy Hollis
Rustin Man - ten od płyty Beth Gibbons to też koleszka z Talk Talk

kill all hippies

Własnie jestem swieżo po przesluchaniu po raz ktorys juz plyty ,,The colour of spring'' i czasami mi sie wydaje ze jest to jedna z najlepszych rzeczy ever jesli nie najlepsza jaka nagrano...

Johnny99

Bardzo lubię, również pierwszą płytę.

drax

te ich wczesne piosenki nie były złe.. proste, ale fajne. może nie czołowe, ale całkiem porządne new romantic.

to, co działo się później trudno opisać słowami.

dla mnie sytuacja wygląda mniej więcej tak, że Thom Yorke budzi się co rano zlany potem, bo okazuje się, że przy jego najlepszych chęciach i pięknych snach, nie jest i nigdy nie będzie Markiem Hollisem.

solowa płyta Hollisa jest bardzo trudna i bardzo piękna. to, że już nie nagrywa, jest jedną z tragedii muzycznych ostatnich lat, jest po prostu straszne Sad