Indie Rock & Stuff

jagódka

i już.

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

Najgorsza może nie, ale na pewno nie ma startu do żadnej piosenki nagranej po OK Computer. sam Yorke twierdzi przecież, że 'Creep' jest nudne.

jagódka

Może jest nudne, ale w tym przypadku to zaleta :]

godfather

typowy wstret wykonawcy do piosenki, dzieki ktorej sie wybil, a ktora musial zagrac nieskonczona ilosc razy

creep to bdb piosenka, ale co za duzo to niezdrowo

to zrozumiale

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

właśnie nie o to chodzi. 'Creep' jest nudne muzycznie. nie chodzi o to, że Yorke jest nią znudzony (choć to na pewno też ma swoje znaczenie), bo gra ją często. po prostu nastolatki żądne łatwych wzruszeń najchętniej słuchałyby tylko tego, podczas gdy Radiohead poszło troszkę do przodu,, Yorke powiedział te słowa w czasie promowania Kid A (jeśli się mylę, to niech mnie ktoś poprawi).
i jak zaletą piosenki może być to, że jest nudna. no co jest? pewnie chodziło Ci o to, że jest ckliwa, prosta i ogólnie bardzo ładniusia.

jagódka

Dokładnie. Ckliwa, prosta i ładniusia.
I poprawiam: Pablo Honey.

jarząb

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

Maciek

Heh, podobnie mówi Rojek o peggy brown Smile

Klaudina

a mi się Creep nigdy nie podobało.
nie lubię tej piosenki. Razz

StellaOrNina

Ja jestem zakochana w 'Myxamatosis', 'Scatterbrain' i 'Karma Police'. Po prostu muzyka do swobodnego spadania.

godfather

to ja mam zajboa na punkcie calego the bends. to jest niesamowite jak kocham te plyte.

i you and whose army z amnesiac

FF

x

OK computer dla mnie jest płytą wciąż nieodkrytą. Już nieraz próbowałem sie nauczyć tekstu piosenek. Na marne, nawet czasami nie pamiętam która piosenka to która, choc już tyle razy męczyłem ten album. jest to ewenement, każdy dźwięk wciąż brzmi świeżo, jakby został pierwszy raz wysłuchany. jednak to nie ta płyta ma palmę pierwszeństwa (nawet jeden z najważniejszych utworów jakie w zyciu usłyszałem "Climbing Up the Walls" i nawet najlepsza solówka świata, nie potrafiły zdominować mnie tak jak inna płyta...).
The Bends. Pierwsze miejsce w latach 90tych. Przebija wszystko. Od Oasis, Smashing Pumpkins, Verve, primal Scream, My Bloody Valentine czy Blur.
Naszpikowany przebojowścią, która kipi jak mleko zostawione na gazie. Tłumi wnętrze odbiorcy, i nie można sie uwolnić. Tylko ta płyta, ma sens i znaczenie. jedynie single The Smiths posiadają większą dawkę energii. Geniusz wokalu Thoma, Gitary Johniego. I początek "Bones" , nawiązujący wg. mnie do "How Soon is now" ich idoli - The Smiths, i ten śpiew na "Fake Plastic Trees", i początki ich zamiłowania elektronika słyszane w "Planet Telex" i te przejście w "just" od spokoju akustyka, w taniec elektrycznej maszyny w rękach Greenwooda, aż w końcu potężna dawka melancholii, i refleksji w tekście "street Spirit' - to wszystko przemawia za The Bends. Ciagle jestem oszołomiony tym albumem. I choć wiem że OK Computer jest ważniejszy w ich dorobku, ja kocham The Bends, bo to mój żywioł.

Climbing up the walls od 3:07 do samego końca.. czy tylko mnie przechodzą ciarki?

Dalej nie mogę zrozumieć hail to the thief.

A o Amnesiacu napsize keidy indziej, bo to inna historia.