Indie Rock & Stuff

Cassi

mnie tez.
i teraz malo kto bedzie do tego zdolny.

girlinhawaii

casablanca masz jakis trudny okres w zyciu? Wink

Cassi

oooooooooooooooooooj baaaaaaardzo Very Happy

Johnny Berserker

mam dziwne wrażenie że wszyscy widzą tylko ich wizerunek, mówią że nie dadzą sie na tani chwyt marketingowy nabrać, ale jakoś muzyki prawie nikt nie słyszał, poza paroma kawałkami z majspejsa ;>

Cassi

a powiedz mi
czy po przesluchaniu kilku piosenek z 'majspejsa' ich styl moze sie nie spodobac? chcesz mi powiedziec, ze jak sciagne sobie inne, to nagle horrors zamieni sie w super swietny zespol?
jezeli myspace tak oklamuje ludzi, to przepraszam.

mrtchn

Nie rozumiesz, o co Johnemu chodzilo.

Cassi

wiem o co chodzilo
najwyrazniej nie umiem tego wyrazic.
ostatnio ciagle tak mam.

Happy Junkie

podoba mi sie 'count in fives'. nie kupuje tego zupelnie bez zastrzezen, ale kto wie... Smile

a styl? coz...chyba zrobiony tylko ku uciesze NME. musza o czyms przeciez pisac Very Happy

FF · Wysłany: Nie 15:41, 11 Mar 2007 Temat postu:

Marquee Moon · Wysłany: Nie 18:24, 11 Mar 2007 Temat postu:

O rany, już się boję.

Marquee Moon · Wysłany: Pon 10:47, 12 Mar 2007 Temat postu:

Przesłuchałam. Nie jest tak tragicznie, jak się spodziewałam.
Rewolucji na płycie nie ma, żadne tam wielkie zmiany, jesteśmy prawie w domu i w dalszym ciągu słuchamy "zremasterowanych The Sonics", którzy tym razem wypili bruderszaft z Klaxonsami. Garage rock poza kilkoma wyjątkami, a zwłaszcza kapitalną, nową wersją Jack The Ripper. To są jakieś nieślubne dzieci Bauhausu! Podobny monotonny rytm jak w Double Dare przeszywany gitarą i ten mhroczny wokal. Dopiero potem wchodzi charakterystyczne dla The Horrors darcie mordy i utwór gwałtownie przyspiesza. To chyba najlepszy fragment albumu.

Co do nowinek - no to jeszcze Count Five - czuć tu Klaxonsów i aluzje to tego całego new rave'u. Coś mi się zdaje, że chętnie przyodzialiby odblaskowe t-shirty zamiast tych niewygodnych żabotów.

Na dobre im wyszedł ten romans z syntezatorami, bo formuła kopiowania tego, co działo się dobre 40 lat temu, zużyła się w dwa miesiące. Gdyby zostali przy tamtym, album byłby żenuą miesiąca, a tak da się tego słuchać.

Marquee Moon · Wysłany: Czw 14:02, 15 Mar 2007 Temat postu:

A propos Jack The Ripper. Mało kto wie, że jest to cover niejakiego Screaming Lorda Sutcha, postaci niezwykle barwnej i ekscentrycznej, nawet jak na lata 60-te: muzyka, samozwańczego arystokraty i oryginalnego polityka - przewodniczącego Oficjalnej Potwornej Partii Skończonych Świrów.

A oto pierwotny Jack The Ripper: [link widoczny dla zalogowanych]

radoc · Wysłany: Wto 9:09, 20 Mar 2007 Temat postu:

no proszę, nie widziałem Smile

dzięki za edukację!

nie wiem do końca czemu media tak pieją nad tą płytą, np. Szydło. jest całkiem niezła, ale bez przesady Wink

mimo wszystko - płyta tygodnia w tym wydaniu "Muzycznego Zakrętu"

Marquee Moon · Wysłany: Wto 13:43, 20 Mar 2007 Temat postu:

Bo Szydło się nie zna. Wink

To znaczy inaczej - czasem poleci coś naprawdę godnego uwagi, ale niestety ilość szitu, jaki poza tym puszcza, jest zatrważająca.

Daj spokój z tą płytą. Na ile ona może być przesłuchań? Góra pięć?
Niech sobie Szydłowska lepiej posłucha The Sonics, The Seeds albo, jeśli chce powtórki z rozrywki, to The Fuzztones z lat 80-tych. Niech sobie dorzuci Bauhaus i The Sound z From the Lions Mouth i przyniesie jej to więcej pożytku niż słuchanie Horrorsów. Ile razy można to samo wałkować? Jaki to ma sens?

Myślałam, że będzie żałośniejsza ta płyta, że się pośmieję tak z dwie godziny, wyszło trochę lepiej niż się spodziewałam. Ale to nadal nie jest dobra płyta.
A w ogóle co tak dokładnie Szydłowską zachwyca w tej płycie?

Lady · Wysłany: Wto 14:12, 20 Mar 2007 Temat postu:

A po Bloc Party Szydłowska pojechała! Evil or Very Mad

Musiałam to powiedzieć.