Indie Rock & Stuff

Lady

Emanuje niebezpiecznym magnetyzmem. Mógłby porwać ludzi za sobą, gdyby chciał.

Marquee Moon

Masz rację. Pozwolę sobie zacytować Bowiego z ok 1976 r. "Wydaje mi się, że w Anglii mogłem stać się kimś w rodzaju dyktatora. To nie było niewykonalne w tamtym momencie. Moje koncerty doprowadzały publiczność do takiego stanu, że nawet prasa zaczęła pisać: "To nie jest muzyka rockowa, to jest pieprzony Hitler! Należy coś uczynić!". I mieli rację. Naprawdę mogłem stać się pieprzonym Hitlerem. Byłbym doskonałym dyktatorem. Bardzo ekscentrycznym i zupełnie zwariowanym."

Przyznam, że dziś brakuje mi takich ikon. Może mam zbyt wysokie wymagania i jakieś dziwne wyobrażenia o muzyce, ale mnie kręci, kiedy ktoś roztacza jakąś aurę wokół tego, co tworzy. Sama muzyka broni się tylko do pewnego momentu, ja oczekuję czegoś więcej. Dlatego mogę posłuchać takiego Pavement, mogę polubić, ale nigdy mną nie zawładną. Wizualnie są bowiem esencją antystylu, przeciętności. Zawsze jednak wyżej będę stawiała sobie takiego Roberta Smitha, dziwacznego Davida Byrne'a, demonicznego Petera Murphy'ego, zniewieściałego Bretta Andersona czy androgenicznego Antony'ego Hegarty'ego, żeby wymienić pierwszych z brzegu.

Lady

Marquee Moon

Lady

To jest złe podejście. Lansuje się zespół, który wydaje świetny debiut, a potem słuch po nim ginie, bo w nowym sezonie jest już jakiś nowy zespół i nowy debiut. Najbardziej mnie wkurzają etykietki typu 'nowy ZESPÓŁ JAKIŚ TAM', jak 'nowa=lepsza wersja tego co było wcześniej'. Arctic Monkeys=nowe The Libertines. Forward Russia=nowe Bloc Party. To ubliża obydwu zespołom.